O Δημήτρης Ραχούτης είναι ένας πρωταθλητής Ελλάδος στο Καράτε για πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα ο εν ενεργεία πρωταθλητής στην κατηγορία -75kg. Με 26 χρόνια στο χώρο και 16 χρόνια στις Εθνικές Ομάδες είχε σίγουρα πολλά να μας πει. Τέσσερα DAN στο καράτε και ένα στο Judo, ζητούν την προσοχή σας!

*Η συνέντευξη δόθηκε στον Σοφοκλή Αρχοντάκη

Καλημέρα Δημήτρη! Εικοσι-έξι χρόνια καράτε και 16 χρόνια στις εθνικές δεν είναι πολλά; Πως ξεκίνησες;

Ξεκίνησα Καράτε το 1989, στην ηλικία των εφτά ετών. Μετά από δύο χρόνια, το 1991, έπαιξα τους πρώτους μου αγώνες στην κατηγορία του κούμιτε όπου και έχασα με μεγάλη διαφορά. Ακόμα θυμάμαι τον φόβο που τότε ένιωθα, ξέρετε είναι αρκετά δύσκολο για ένα παιδί αυτής της ηλικίας (9 ετών) να μπαίνει και να δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε κάτι καινούργιο. Πόσο μάλιστα σε ένα μαχητικό σπορ όπως αυτό του Καράτε. Βέβαια σήμερα οι αγώνες έχουν αλλάξει πολύ και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά. Πλέον οι κανονισμοί στις κατηγορίες των Παίδων – Κορασίδων όπως και στις κατηγορίες των Εφήβων – Νεανίδων είναι πολυ αυστηροί, όσο αφορά την προστασία του αθλητή.

Τόσο οι κανονισμοί για την απαγόρευση, αλλά και την τιμωρία της επαφής, όσο και τα προστατευτικά που σήμερα φορούν οι αθλητές (κάσκα, προστατευτικό θώρακα, μασελάκι, γάντια, προστατευτικά ποδιών) έχουν κάνει τους αγώνες απόλυτα ασφαλείς.

Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Εφήβων – Νέων το 1999 που πραγματοποιήθηκε στην Σόφια της Βουλγαρίας βγήκα 5ος στην κατηγορία των Εφήβων και δύο χρόνια μετά στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στην Λευκωσία της Κύπρου βγήκα 3ος στους Νέους Άνδρες. Δύο χρόνια μετά προέκυψε ο τραυματισμός. Μπορεί ο τραυματισμός αυτός να επηρέασε την μετέπειτα πορεία μου ως αθλητή, όμως με έκανε να καταλάβω πολλά που πιθανώς να τα ανακάλυπτα στην ζωή μου αργότερα. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι κατάλαβα πως τα περισσότερα εμπόδια στην ζωή μας παρουσιάζονται για δύο λόγους, πρώτον για να μας «ταλαιπωρούν» και δεύτερον για να τα ξεπεράσουμε και να μας κάνουν καλύτερους.

Μετά τον τραυματισμό μου σε Ευρωπαϊκό επίπεδο γεύτηκα άλλες δύο επιτυχίες ως μέλος του ομαδικού (Ανδρών) της χώρας μας. Η πρώτη ήταν το 2004 όπου φτάσαμε στον μικρό τελικό τερματίζοντας τελικά στην 5η θέση της Ευρώπης και το 2007 όπου πήγαμε στον μεγάλο τελικό με αντίπαλο την Ρωσία, κατακτώντας την 2η θέση. Η δεύτερη αυτή θέση στον τελικό ενός Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος σε επίπεδο Ανδρών – Γυναικών ήταν η σπουδαιότερη διάκριση της ιστορίας του Ελληνικού Καράτε μέχρι τότε στα ομαδικά και νιώθω υπερήφανος που την έζησα από κοντά.

Από που αντλείς το κίνητρο να αγωνίζεσαι σε επίπεδο πρωταθλητισμού σε ηλικία 33 ετών (σ.σ. Είναι ο παλαιότερος εν ενεργεία αθλητής και εν ενεργεία πρωταθλητής);

Φέτος και πέρυσι ( 2015, 2014 ) κατάφερα να πάρω την κατηγορία μου στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά συνεχίζω να αγωνίζομαι μόνο για επαγγελματικούς λόγους διότι είναι η δουλειά μου να παίζω αγώνες και να διατηρώ ενεργή την αθλητική μου ιδιότητα. Ξέρετε όσο τα χρόνια περνούν τόσο αυξάνεται και ο βαθμός δυσκολίας αυτής της διαδικασίας. Και δεν εννοώ την διαδικασία των αγώνων αλλά την διαδικασία της προετοιμασίας που απαιτείται για τους αγώνες. Για εμένα τουλάχιστον τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά γίνεται όλο και πιο επίπονη. Βέβαια, εξαρτάται από το πόσο καλά θέλει να προετοιμαστεί κάποιος για έναν στόχο του. Μετά από τόσα χρόνια δεν έχω δικαίωμα επιλογής, η προετοιμασία μου πρέπει να είναι σκληρή, με πιο έτοιμους αγωνίστηκα αθλητές από εμένα, με μεγαλύτερη διάρκεια στους χρόνους απ’ οτι αυτών των αγώνων κτλ. Υπάρχει ένα ρητό που τα λέει όλα «Δύσκολη προετοιμασία, εύκολος αγώνας. Εύκολη προετοιμασία, δύσκολος αγώνας». Το έχω βιώσει, οπότε φροντίζω να το ακολουθώ σε κάθε τομέα της ζωής.

Πρωταθλητής Ευρώπης, σε τριάδες παγκόσμιων πρωταθλημάτων και πολλά χρόνια πρωταθλητής Ελλάδας (τα 12 σερί) με ένα επίμονο τραυματισμό. Έμαθες να ζεις με αυτόν και προσαρμόστηκες ή επανεφανίζεται συχνά; Πότε και πως προέκυψε;

Το 1995 ήρθε το πρώτο χρυσό σε Πανελλήνιο επίπεδο, το σερί συνεχίστηκε μέχρι το 2008 όπου και πήρα την απόφαση ένα χρόνο μετά να κάνω το δεύτερο χειρουργείο προκειμένου να φτιάξω τον ώμο μου που από το 2003 με ταλαιπωρούσε. Στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα των Εφήβων – Νέων τότε στην Πολωνία έπαθα ρήξη του επιχείλιου χόνδρου στο ομαδικό. Θυμάμαι πως συνέβη ή στον πρώτο ή στον δεύτερο αγώνα μου, γιατί μετά συνέχισα να αγωνίζομαι σχεδόν με ένα χέρι αφού η ομάδα μας προχωρούσε.

Τελικά πήραμε το χάλκινο μετάλλιο, μάλιστα παρότι πόναγα και ουσιαστικά δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χέρι μου δεν ηττήθηκα από κανέναν. Βέβαια την επόμενη ημέρα δεν κατάφερα να αγωνιστώ στην κατηγορία μου μιας και δεν μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου καθόλου.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά πήρα την απόφαση να χειρουργηθώ μιας και καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς ο τραυματισμός μου υποτροπίαζε (υπερξαρθρώσεις) και έτσι έπρεπε να τον φτιάξω. Τελικά το χειρουργείο δεν πήγε καλά και η βλάβη δεν επιδιορθώθηκε. Ο τραυματισμός αυτός στιγμάτισε την σταδιοδρομία μου ως αθλητή, διότι σ’ αυτή την κρίσιμη ηλικιακή περίοδο (των είκοσι ενός ετών μέχρι και των είκοσι εφτά ετών) από το 2003 μέχρι και το 2009 δηλαδη που έκανα το δεύτερο χειρουργείο, έχασα πολύτιμο έδαφος. Πολύτιμο έδαφος για έναν αθλητή είναι οι αγώνες και οι ώρες προπόνησής του και εγώ μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια έχασα και πολλές ώρες, αλλά και πολλούς διεθνείς αγώνες.

Ο Κώστας ο Παπαδόπουλος (4 φορές Παγκόσμιος πρωταθλητής), στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φινλανδίας του 2006 μου είχε πει σε μία κουβέντα που τότε κάναμε για την αποχή του αθλητή από τους αγώνες: «Ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα άμα χάσεις, είναι σαν να σε πηγαίνουν στον Άρη και μετά να σε πετάνε από εκεί». Αυτό το αναφέρω για να τονίσω το πόσο σημαντική θεωρούσε την συνεχή επαφή του αθλητή με τους αγώνες αυτός ο σπουδαίος αθλητής της χώρας μας.

Τι σημαίνει η οικογένεια Μπουλούμπαση για σένα; Τι ρόλο παίζει η δική σου οικογένεια στη ζωή σου.

Καράτε ξεκίνησα στον Δάσκαλό μου κ. Χρήστο Μπουλούμπαση, έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους στον χώρο του Καράτε. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που μαθήτευσα σ’ αυτόν. Πέρα από τις πολύπλευρες γνώσεις του πάνω σε αυτό που κάνει είναι και ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Τον διακρίνει η ακεραιότητα, η εντιμότητα και η ειλικρίνεια, στοιχεία που σπανίζουν στον άνθρωπο του σήμερα. Με την οικογένεια Μπουλούμπαση έχω μοιραστεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην ζωή μου για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Η οικογένεια για εμένα είναι το σημαντικότερο κομμάτι του παζλ της «προσωπικότητας» μου. Η δική μου οικογένεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Νιώθω ευλογημένος που μεγάλωσα μέσα σε τόσο αγάπη. Οι γονείς μου αγωνίστηκαν και στερήθηκαν πολλά προκειμένου να παρέχουν τα πάντα σε εμένα και τον αδερφό μου. Κλείνοντας για την οικογένεια έχω να πω αυτό: «Αν η οικογένεια χαθεί, θα χαθεί και ο κόσμος μας…»

Πόσο έντονο είναι το συναίσθημα να παραλαμβάνεις DAN από τον ζωντανό -τότε- μύθο Sensei T. Suzuki; Τι σήμαινε ο μεγάλος Δάσκαλος για τον χώρο και την ανάπτυξη του αθλήματος;

Όσον αφορά το 4ο Dan που παρέλαβα από τον Sensei T. Suzuki έχω να πω μόνο τα εξής. Το να ελέγχει και να επιβραβεύει τις τεχνικές σου ικανότητες ένας τόσο μεγάλος Δάσκαλος της ιστορίας του Καράτε είναι κάτι το ξεχωριστό, και κάτι που σίγουρα έχει αξία και κάτι που σίγουρα θα θυμάσαι.

Εκτός από απόφοιτος ΤΕΦΑΑ έμαθα ότι πήρες και το πτυχίο σου ως Personal Trainer. Τι σε ώθησε να θέλεις να μπεις στον χώρο;

Με τον χώρο του fitness αποφάσισα να ασχοληθώ όταν έπαιρνα και το πτυχίο μου από το Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Ήθελα εκτός από την προπονητική του Καράτε να εξειδικεύσω τις γνώσεις μου και πάνω στις σύγχρονες απαιτήσεις της αγοράς. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος υιοθετεί έναν υγειινό τρόπο ζωής εντάσσοντας την γυμναστική στην ζωη του, αυτό με έκανε να ενταχθώ στον χωρο του fitness και να αποφοιτήσω τελικά από την καλύτερη σχολή της Ελλάδας στον χώρο αυτόν ( IAFA College ). Πήρα λοιπόν το πτυχίο μου και πιστοποιήθηκα ως Professional Personal Trainer και ως Instructor σε Group Exercise προγράμματα. Τέλος παρακολούθησα και εμβάθυνα τις γνώσεις μου και στην » Λειτουργική » προπόνηση ( Functional Training) διότι οι βάσεις που αυτή στηρίζεται είναι αυτές που ο περισσότερος κόσμος χρειάζεται.

Το bullying

Δυστυχώς το bullying βρέθηκε πάλι στην επικαιρότητα και το karate μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο αυτοάμυνας. Έχει χρειαστεί παιδιά που έχεις προπονήσει να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους για να υπερασπιστούν την σωματική τους ακεραιότητα ή άλλους; Τι θέση πήρες, τι κατευθύνσεις δίνεις;

Όσον αφορά το bullying θέλω να πω πως είναι ένα φαινόμενο που πάντα υπήρχε, μόνο που δεν του είχαν δώσει αυτό το όνομα. Στις περισσότερες κοινωνικές ομάδες των παιδιών έβρισκες και βρίσκεις παιδιά που θέλουν να επιβάλλονται στα υπόλοιπα, όπως και παιδιά που δεν έχουν μάθει να υπερασπίζονται τον εαυτό τους. Κυρίαρχο ρόλο και εδώ παίζει η οικογένεια, η παιδεία που παίρνει δηλαδή το παιδί από τους γονείς του. Ένα σχολείο είναι μία μικρή κοινωνία του αύριο, πρέπει λοιπόν τα παιδιά να μάθουν να υπερασπίζονται τον εαυτό και τα δικαιώματά τους όπως στο αύριο σαν ενήλικες θα κληθούν να κάνουν.

Η ανατολική φιλοσοφία στην λογική «πάντα θα υπάρχει κίνδυνος» δίνει μερίδιο της ευθύνης σε αυτόν που δεν υπερασπίζεται αποτελεσματικά τον εαυτό του, η δυτική ρίχνει την αποκλειστική ευθύνη στον επιτιθέμενο. Που βρίσκεται η θέση σου;

Η θέση μου είναι αυστηρή και απόλυτη. Πάντα βέβαια ξεκινώ απ’ την άλλη μέρια, τονίζοντάς τους δηλαδή πως αυτά που τους μαθαίνει στο Καράτε πρέπει να τα χρησιμοποιούν μόνο για να προστατεύουν τον εαυτό τους ή άλλους όταν το έχουν ανάγκη. Κάνω τα παιδιά να αντιλαμβάνονται πως την «δύναμη» πρέπει να την χρησιμοποιούν για να σώσουν και όχι για να βλάψουν.

Από εκεί και πέρα όμως τους καλλιεργώ και το αίσθημα της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και του σεβασμού που οφείλουμε να έχουμε πρώτα εμείς στον εαυτό μας. Τους κάνω να καταλάβουν πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τους μειώνει, να τους προσβάλει ή να τους ασκεί σωματική βία. Βέβαια τα παιδιά (γι’ αυτό είναι και παιδιά) δεν είναι ικανά να θέτουν όρια, έτσι πρέπει πρώτα να τα μάθω να κρίνουν, να αξιολογούν και έπειτα να μάθουν να αντιδρούν να τον καταλληλότερο δυνατό τρόπο. Θέλω σε κάθε περίπτωση να αποφεύγεται τυχόν υπέρβαση των ορίων από τα ίδια, γι’ αυτό και κύριος σκοπός ήταν και θα είναι πάντα να τους μάθω να σκέφτονται. Γενικά είναι κάτι πολύ δύσκολο διότι η ανατροφοδότηση θα πρέπει να είναι συνεχής, ενώ ο χειρισμός του εκπαιδευτή θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός, διότι οι ισορροπίες είναι πάντα λεπτές.

Όταν εσύ ο ίδιος είσαι εν ενεργεία πρωταθλητής, πόσο απαιτητικός είσαι με τους νεότερους αθλητές που προπονείστε μαζι;

Το να συνεχίζει κανείς τον υψηλού επιπέδου αθλητισμό μετά τα τριάντα, σε συνδυασμό με την εργασία οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, είναι κάτι που είναι αρκετά δύσκολο. Με τους αθλητές που προπονούμαστε είμαι αυστηρός, όμως ποτέ δεν ξεχνώ το πόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά του σήμερα την εκτόνωση και την ανεμελιά. Έτσι σχεδόν πάντα φροντίζω να τους παρέχω τέτοιες στιγμές κατά την διάρκεια της προπόνησης. Τα παιδιά σήμερα είναι στρατιωτάκια: σχολείο, πολλές ξένες γλώσσες, μουσική, αθλητικές δραστηριότητες, φτάνει το τέλος της ημέρας και τα μαγικά φάρμακα που θα μπορούσε να προσφέρει στον ψυχικό τους κόσμο ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι το ανύπαρκτο. Αφού το ξέρω, έχω χρέος να τους το προσφέρω.

O σύλλογος μεταφέρθηκε σε καινούριο χώρο, κάτι που είναι πάντα ευχάριστο και προφανώς οι προπονήσεις έχουν διευκολυνθεί. Που βρίσκεται ο σύλλογος πλέον, τι αποτελέσματα φέρνουν οι αθλητές του συλλόγου;

Ναι η έδρα του συλλόγου μεταφέρεται, πηγαίνει λίγο πιο κάτω. Από τον Μάιο λοιπόν θα βρίσκεται στην Δημητρίου Ράλλη 11 στο Μαρούσι, σε έναν καινούργιο και πολύ όμορφο χώρο. Όσο αφορά τις διακρίσεις των αθλητών μας έχω να πω πως είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Παίδων – Κορασίδων του 2015 όπου πραγματοποιήθηκε πριν μερικές βδομάδες ο σύλλογος κατέβασε έξι αθλητές, από αυτούς οι τέσσερις βρέθηκαν στον τελικό της κατηγορίας τους, ενώ οι άλλοι δύο τερμάτισαν στην 5η θέση. Όπως καταλαβαίνετε το ποσοστό επιτυχίας ήταν μεγάλο, βέβαια αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι μιας και όλοι τους προετοιμάστηκαν πολύ γι’ αυτούς τους αγώνες. Θέλω να μάθω στα παιδιά, πως αν θέλουν να επιτύχουν στην ζωή τους, θα πρέπει πρώτα να έχουν μάθει τι πάει να πει «προετοιμασία».

Το καράτε στην Ελλάδα

Η δυναμική του καράτε μειώθηκε από τον ανταγωνισμό, καθώς για χρόνια αποτελούσε «ολιγοπώλιο» στις Πολεμικές Τέχνες. Παρόλα αυτά οι 30.000 εν ενεργεία αθλητες και οι πολλαπλάσιοι ασκούμενοι, δείχνουν κάτι άλλο. Στις μέρες μας που η τηλεοπτική και διαδικτυακή βία πουλάει, πως η ειρηνική δύναμη του καράτε καταφέρνει και διατηρεί τα πρωτεία (σ.σ. Μαζί με το TKD, αλλά σταθερά ψηλά);

Δεν το βλέπω ανταγωνιστικά, είναι πολύ ευχάριστο το ότι έγιναν γνωστά και άλλα μαχητικά σπορ. Θεωρώ ότι όσο περισσότερο ακούγονται τα μαχητικά αθλήματα τόσο περισσότερος κόσμος θα εντάσσεται σε αυτά. Το Καράτε διατηρεί τα πρωτεία διότι από μόνη της η λέξη «Καράτε» είναι σε όλο τον κόσμο γνωστή εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Επίσης το Καράτε στην Ελλάδα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο παγκοσμίως, μιας και σαν χώρα έχουμε κατακτήσει πάρα πολλά παγκόσμια και αλλά και πανευρωπαϊκά μετάλλια. Το υψηλό επίπεδο σε ένα σπορ είναι κάτι που βοηθάει, επίσης πιστεύω ότι θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο στην ανάπτυξη του σπορ και το γεγονός της ένταξης του Καράτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.

Το Καράτε είναι ένα σπορ με πολύ μεγάλη ιστορία, ενώ είναι αναγνωρισμένο από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) εδώ και μία εικοσαετία περίπου, όμως λόγω των λανθασμένων πολιτικών χειρισμών δέν κατάφερε να μπει ως επίσημο άθλημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες παρά μόνο στους Μεσογειακούς. Αυτό περιμένουμε να γίνει το 2020 και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό.

Πέρα από την αθλητική του όψη όμως το Καράτε έχει και μία άλλη όψη πολύ πιο παλιά όπως και επίσης πολύ πιο ουσιαστική, και δεν είναι άλλη από αυτή της πολεμικής τέχνης. Το Καράτε δεν είναι απλά ένα μαχητικό σπορ όπως άλλα, έχει την δική του φιλοσοφία και τον δικό του τρόπο προσεγγίσεις των πραγμάτων. Έναν τρόπο που στηρίζεται στον σεβασμό, στην αξιοπρέπεια, στην πειθαρχία και την αλληλοεκτίμηση.

Γνωρίζω ότι σου αρέσει να γράφεις, αλλά και να διαβάζεις. Διαβάζεις κάτι αυτόν τον καιρό;

Στον ελεύθερο χρόνο μου προσπαθώ να διαβάζω, αλλά και να γράφω όταν έχω κάτι να πω. Μου αρέσει να γράφω, γιατί η γραφή είναι κάτι που μου δίνει την δυνατότητα να εκφράζομαι και απ’ ότι φαίνεται το έχω ανάγκη. Γενικά διαβάζω οτιδήποτε μου κινήσει το ενδιαφέρον, έχω ιδιαίτερη προτίμηση στην καλή ποίηση και στα κοινωνικοπολιτικά μυθιστορήματα. Επίσης μου αρέσει να διαβάζω πολύ νέους συγγραφείς άγνωστους για το ευρύ κοινό.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν ένα εξαιρετικό βιβλίο των εκδόσεων Ι. Σιδέρη, ο συγγραφέας υπέγραφε με ψευδώνυμο -Έλληνας Λύκος λεγόταν απ’ ότι θυμάμαι- και ο τίτλος του βιβλίου του ήταν «Ο Μετάνθρωπος». Έψαξα να βρω στοιχεία του όμως δεν βρήκα πουθενά, το μόνο που έμαθα από τον ίδιο τον εκδοτικό οίκο είναι οτι ο Έλληνας αυτός συγγραφέας ζει στο εξωτερικό. Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί μου έκανε τρομερή εντύπωση τόσο ο τρόπος γραφής του όσο και το θεματικό περιεχόμενό του. Πραγματεύεται το πως βίωσε ο ίδιος ο συγγραφέας τα τέσσερα αυτά χρόνια της ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα μας λίγο πριν φύγει. Με τρόπο ανατρεπτικό, βαθύτατα λογοτεχνικό και ταυτόχρονα οδυνηρά σκληρό σε κάνει να αναρωτίεσαι το τι τελικά είναι ο κόσμος αυτός που ζούμε, όπως και τι ρόλο παίζουμε εμείς στην διαμόρφωσή του.

Έχεις την οικονομική στήριξη που χρειάζεσαι ώστε να δουλεύεις απρόσκοπτα;

Προσπαθώ! Μέσα αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω τους υποστηρικτές μου, τον Όμιλο Εταιριών ΤΖΕΛΑΛΗ και τις εταιρίες που αυτός εκπροσωπεί, EAS και SKILZ. Επίσης την Anneta Farias Collection και τις εταιρίες NIVADA και JEEP όπως και τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από αυτές. Όλοι αυτοί με βοηθούν να προπονούμαι με μεγαλύτερο ζήλο γνωρίζοντας ότι δεν εκπροσωπώ μόνο τον εαυτό μου, αλλά και όσους με στηρίζουν.

Σε ευχαριστούμε για την συνέντευξη Δημήτρη, σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι!

Θέλω να σας ευχαριστήσω και εσάς για αυτή την όμορφη συνέντευξη και να σας ευχηθώ ότι καλύτερο για το μέλλον.